سلام بانو جان
نمیدانم ایا باید برای رسیدن به تقدیر هم تلاشی کرد یا به مانند کسی که بر روی پله برقی در حال رفتن به بالا، ایستاده چه حرکت بکنی و چه نکنی بالاخره به انتها خواهی رسید، است.
نمیدانم
انقدر میدانم که دیگر حتی یارای بیان حرفهایم هم در حال از دست رفتن است و هر بار باید با چیزی ماورایی و البته غیر قابل لمس خود را باز گردانم و از خدا بخواهم که اگر مرا خوانده ای راه نشانم بده
و میدانم که اگر میخواست بارها و بارها میوانست از این راه جدایم کند
پس چیست حکمت این پایداری
بانو جان چیست
از طرفی بیخبر از حال تو
و آنچه بر سر نیازهای تو می آید
و از طرفی هزاران نگرانی .
و این طرف خودم و هزاران تو در تویی که هر دم مرا به سوی خود میکشد و انرژی و نای توان رفتن را از من میساند
آری بانو جان
یارای ادامه ام نیست و سخت چشمانت را انتظار میکشم
نمیدانم چه کنم
جر توسل و صبر و این واژه ی سراسر راز که کنون بیشتر آنرا درک میکنم
صبر
و اگر مجالی بود در تمام عمر در وصف همین یک لغت مینوشتم تا دانه دانه ی موهایم از سیاهی به سپیدی رنگ ببازد تا شاید افشاگر برخی از رازهای این واژه باشد
صبر صبر صبر
همراه با نوعی ابهام در نتیجه
انتظار
و شاید تحمل و شاید بی تابی
نمیدانم
این وادی وادی بسیار عجیبی است بانو جان
اصلا نمیدانم کسانی که همراه هم میشوند به غیر از سخن گفتن کار دیگری هم با هم دارند
سخن و حرف زدن
حرف زدن و با هم هم کلام شدن
و با هم هم نوا شدن
و در این وادی حرف هزاران راز نگفته در دل هر یک میشکفد و ایندو هر کدام به سوی آن معبود واقعی شوق پرواز میگیرند
که اگ اینطور باشد زندگی زندگی است و گرنه هر نامش بگذارند زندگی نیست
زندگی یعنی پویایی و زندگی یعنی امید
و پویایی زمانی معنا پیدا میکند که هدفی والا پیش رو باشد و هر دم بسوی آن گام برداری
هر لحظه و با هر نعمتی که اطرافت هست حتی همراهت برای همراهی و بیشتر با او
برای آن هدف والا
که اگر اینطور بود آن زندگی زندگی است که خدا بدان نظر میکند
اری بانو جان
این بود آنچه در کنار تو انتظار تحقق انرا داشتم
و هر آنچه میخواستم برای رسیدن به این هدف بود
میدانم شاید باورش برایت سخت باشد که بدانی امید بسیار دوان دوان دوید تا تو را بیابد و اکنون که تو را یافته و میداند سخت است رسیدن به تو نه یارای بلند شدن و دویدنش است و نه یارای انتظار و صبری که کی میرسد روز وصل . آری
نیست ان صبر دیگر بانو جان و نمیدانم شکایت به کدامین سو برم شاید به خدا
و از او بخواهم که یاریم کند در این گردابی که هر سویش جز ان سویی که خود فرمان داده آلوده به گناهی است که شاید لذتی زودگذر داشته باشد اما حداقل جرمش دوری از خدایی است که جرمی است بسیار سنگین که فرصت جبران ان در ادامه نیست و حداقل همان زمان را از دست داده ای و فرصت بسیار اندک است
بانو جان
امید، اگر بناست امید باشد در کنار تو امید است و این را با همه ی انچه درکش کرده ام فهمیدم شاید غلط باشد . شاید
اما برای حلاجی آن بارها بارها این حریر بافته با خود و دل و عقل تدبیر را بارها بارها به انتها بردم اما باز با غلطی دوباره شکافتم و نقش را از نو زدم
شاید برخی گره های آن آنقدر زده شد که خود نیز خجلند از این تکرار . اما چه میشود کرد
هر بار این تکرار برایم درسی بود سنگین و پر از درد و البته ناشی از عمل دوست داشتن به تو .به خودت خوبیهات و آنچه در درونت خفته
و هر بار از این نگران که خدایی ان روز وصال نکند که چیزی از تو و ان خوبیهای با ارزشت باقی نمیانده باشد
آری نکند .
و این غصه مرا آب میکند بانو جان
و اطرافیان من هم با همه زرنگیم متوجه این آب شدن و زرد شدنم شده اند.چه کنم
چه کنم که این دل را آرام کنم و بدانم هستی و آرمی و تو نیز صبر میکنی و منتظری آنچه خیر است محقق شود
چه کنم؟!
ای کاش میشد حداقل بدانم که اسوده ای و امیدوارم و تو نیز صبر میکنی و این صبر فرجام شیرینی دارد.
چقدر سخت است در امتحانی شرکت کنی که از هیچ چیز آن بی خبری و تکلیفی بر دوشت نهاده شده که تاریخ شروع آن مشخص نیشت . آری سخت است بانو جان
سخت . و ای کاش میدانستی برای امید سخت تر از آن این است که بنشینم و صبر کنم و انتظار بکشم بر آن چیزی که نمیدانم
آری نمیدانم
نمیدانم و این واژه مانند سدی بزرگ روبرویم خود نمایی میکند و هر بار که خواستم آنرا به ترفندی مهار کنم باز بلند و بلندتر شد و انقدر که حتی اطراف خود را محاسره دراین سد بزرگ دیدم که فقط میتوانستم خود را به کوشی ای آویزان کنم که از این سد بزرگ به پایین پرتاب نشوم
آری
بانو جان
چیزی که مرا نیز نگه داشته همان امید است
امید.
و امید هنوز زده است و میماند و بدان که هر لحظه برای رسیدنت شوق دارد و دل را هزارا بار پر میدهد تا مبادا این سدها و هزاران ناکامی یارای پریدن دل امید را از او برباید .پس صبر میکنم و امیدوارم
درباره این سایت